KATILDIGIM YARIŞMALAR

Teknolojiye olan ilgimi fark eden ailemin yönlendirmesiyle Teknofest’in düzenlediği “Uçan Araba Tasarım Yarışması”na katıldım. Başvuru sürecinde iki kategori olduğunu fark ettim:

• Alt Kategori / Üst Kategori 

O dönem üzerimde büyük bir özgüven vardı ve hiç düşünmeden Üst Kategori’ye başvurdum. 

Başvurum kabul edildi ve ardından 3 aşamalı elemeleri yazdığım raporlarla geçerek finale kalmayı başardım. Finalde kalan tüm takımmlar Ankara'da bulunan TUSAŞ Fabrikası’na davet edildi. O günleri asla unutamam; takım elbisemi giydim, kıravatımı taktım ve eşyalarımı toplayarak danışmanım birlikte Ankara’ya gittik. Babam benim danışmanımdı ve annemle beraber en büyük destekçimdi.

Ama TUSAŞ kapısına vardığımızda danışmanların içeri alınmayacağını söylediler! Babamın orada kalması gerektiğini öğrendiğimde içimde bir burukluk oldu ama bir yandan da "Bu mücadeleyi tek başıma vermeliyim" diye düşündüm. İçeri girince mühendisler bizi fabrikada gezdirdi ve ardından finale kalan tüm takımları toplantı odasına aldılar. Bütün mühendislerin merkalı bakışları benim üzerimdeydi

Odaya girdiğimde bir şey fark ettim: Ortamda sadece yetişkin yarışmacılar ve mühendislerden oluşuyordu!

İşte o an, jüri üyelerinin bana neden farklı gözle baktığını anladım. Çünkü ben, üst kategoriye başvurup finale kalan tek çocuktum!

Toplantıda mühendisler tek tek yanımıza gelip projelerimizi incelemeye başladılar. Hepsi bana farklı bakıyordu, şaşkınlıkla sorular soruyorlardı. Hatta bana bir noktada “İstersen alt kategoriye geçebilirsin” teklifi yapıldı. Ama ben baştan beri bu yolu seçmişsem, sonuna kadar gitmeliydim. Bu yüzden reddettim ve üst kategoride devam ettim.

Sonrasında artık İstanbul Teknofest arenasına gitme vakti gelmişti. Alana vardığımızda, yarışmacıların sunum yapacağı küçük stantlar verilmişti.

Sağımda üniversiteden profesörler, solumda büyük sponsorluklar almış 4-5 kişilik ekipler vardı.

İşte o an, kendimi tam anlamıyla yarışmanın içinde hissettim. O kadar çok detay öğrenmiştim ki, diğer takımların jüriye yaptığı sunumları dinleyerek onların eksik noktalarını yakalıyor, takımlara sorular sorarak onları sıkıştırıyordum. Bu dikkatli tavrım jürilerin de ilgisini çekti.

Sıra benim sunumuma geldiğinde, sahneye çıktım ve sunumumu yapmaya başladım. Son kısımda Hezarfen Ahmet Çelebi’nin şu sözünü okudum:
"Adımlarken Galata Kulesi’nin daracık basamaklarını, uçup uçamayacağını bilmiyordu Hezarfen. Bir tek şeyden emindi: Yalnızca inmeyecekti yürüyerek çıktığı merdivenlerden!"

Son kelimeyi söylerken heyecandan boğazım düğümlendi. Ama bir anda tüm salon beni ayakta alkışladı. O an, hayatımda ilk kez insanların bana inandığını, bir şeyleri gerçekten başarabildiğimi hissettim. Bu yarışma, beni yarışmalara tutkuyla bağlayan en önemli olaydı. Sunumdan inerken babamın bana gururla bakışı, içimde yeni bir kıvılcımın doğduğunu gösterdi.